Jesienno-zimowe romantyzowanie życia

 

Ostatni czas w moim życiu jest szalony. Chociaż równocześnie kolejne dni są dość przewidywalne. Czy można trwać w zawieszeniu i szaleństwie równocześnie? 

Oczekiwanie na pojawienie się małego, nowego człowieka w rodzinie to emocjonalny, psychiczny i w zasadzie fizyczny rollercoaster. Pisanie z kolei uspokaja, pomaga zebrać myśli, uporządkować to, co wydaje się chaosem. W takim razie dlaczego nie zrobiłam tego wcześniej? Jak zwykle - czasami najbardziej oczywiste pomysły przychodzą nam do głowy na sam koniec. Zatem aby się na chwilę oderwać od wszystkich list i planów, teleporad, wizyt lekarskich, tworzenia w głowie scenariuszy jak może potoczyć się kolejny dzień... Postanowiłam coś napisać, o tym ostatnio modnym "romantyzowaniu" - szczególnie wspominanym jesienią, kiedy niesprzyjająca aura faktycznie aż się prosi o lekkie podkolorowanie sobie atmosfery. 

Bo romantyzować można ponoć wszystko, nie tylko jesień, ale życie generalnie. 

Romantyzowanie ma historię dłuższą niż trendujące na ten temat tik-toki. Obserwatorium językowe UW opisało to jako próbę przedstawienia trudnych i kłopotliwych rzeczy, sytuacji i okoliczności jako lepsze niż są, wyobrażanie sobie ich jako lepszych, próba zignorowania tych trudności i skupienie się na tym co dobre. 

Ciekawe? Jednak romantyzowanie, które ostatnio staje się popularne to coś odrobinkę innego. To podejście związane z koncepcjami psychologii pozytywnej, zakładające bycie obecnym w danej chwili, docenianie drobnych przyjemności codziennego życia -  skupienie swojej uwagi na pozytywnych aspektach tego, co nas spotyka. Co więcej chodzi o zatrzymanie się, czyli troszkę nawiązujemy tu do modnego kilka lat temu SLOW live, skupienie się na tym co się dzieje i cieszenie się tym. Dodatkowo romantyzowanie będzie polegało na tym, żeby w codzienności robić małe rzeczy, które sprawiają, że czujemy się lepiej, dawanie sobie małych przyjemności i poczucia uporządkowania myśli i życia. 

Można by tak wiele teoretyzować, ale może lepiej całość zobrazują przykłady. Zamiast pić kawę/herbatę z przeciętnego kubka możemy napić się jej z pięknej filiżanki schowanej w głębi kredensu, czekającej na "specjalne okazje", które nie nadchodzą. Odkładanie najlepszych ubrań na wyjątkowe momenty? A może by tak ubrać tę ładną bluzkę, czy apaszkę już dzisiaj, po prostu na spacer albo na zakupy do Biedronki?  To takie drobiazgi jak wywietrzenie mieszkania i zapalenie świecy, znalezienie czasu na journaling, wywołanie i powieszenie na ścianie zdjęć z przyjaciółmi, kupienie sobie w Pepco nowego wazonu i świeżych kwiatów, które go wypełnią. Zamiast na szybko zalewać kawę rozpuszczalną - może poświęcić kilka minut na zaparzenie sobie lepszej kawy w kawiarce, albo w dripie? Może zamiast chipsów pokroić sobie kolorowe owoce do miseczki? Chociaż to, co mnie osobiście podoba się w koncepcji romantyzowania, to że każdy może cieszyć się z tego, co chce, więc jeśli dla Ciebie czymś pozytywnym będzie miska chipsów - go for it ;) 

Mnie dodatkowo kojarzy się to z "zatrzymaniem się", skupieniem na tym co jest teraz, dostrzeżeniu tego co piękne, przyjazne i pozytywne, na stwarzaniu okazji do takiego małego zachwytu nad różnymi rzeczami, zwolnieniu tempa i spojrzenia z innych perspektyw na to, co się dzieje. 

Czy to nie jest trochę bycie oderwanym od rzeczywistości? Czy to nie jest myślenie życzeniowe? Czy to nie jest może ignorowanie problemów i uciekanie od nich w jakieś "mało istotne" codzienne sprawy? Czy to nie jest dziecinne, infantylne cieszenie się głupotami, zamiast zajmować się tym, co naprawdę w życiu ważne? 

Czy powinnam skupiać się na drobiazgach, kiedy życie czeka na zrealizowanie? Kiedy są większe plany, inwestycje, cele do osiągnięcia? 

Zadałam sobie te pytania i uznałam, że cieszenie się codziennością, przy równoczesnej realizacji planów i celów jest trudne, ale satysfakcjonujące równocześnie. Bo czy nie mogę cieszyć się zapaloną świeczką, ciepłym kocykiem na ramionach i skarpetkami w kwiatki podczas gdy siadam do laptopa i wykonuję swoją pracę, uczę się lub tworzę? Czy nie mogę pracować nad swoimi sportowymi celami - przebiec 5 km i się nie udusić, jednocześnie ciesząc się piękną jesienną pogodą i muzyką w słuchawkach? Czy romantyzowanie to uciekanie od problemów? Nie. Ale to umiejętności nabrania do nich dystansu, znalezienie dla siebie chwili, kiedy nie daję się im przytłoczyć i skupiam się na tym, co dobre, po to żeby nabrać świeżego spojrzenia. Czy to bycie dziecinnym i cieszenie się z głupot? A czy życie, nie składa się w większości z drobiazgów? Jak często dzieją się w życiu sprawy przełomowe? Wydaje mi się, że nie codziennie, a więc życie składa się z tych małych rzeczy. 

Kilka moich pomysłów na romantyzowanie jesienno-zimowego okresu tego roku: 

• Krótkie i dłuższe spacery - z psem lub samemu. Szczególnie teraz, kiedy spadł śnieg - oglądanie jak mój pies szaleje w śniegu, cieszenie się tą jej nieograniczoną radością i energią, patrzenie jak zjada śnieg i goni płatki śniegu. 
• Wietrzenie mieszkania, aż okna przestają być zaparowane i powietrze jest świeże, a potem zapalenie świecy albo kominka z eukaliptusowym olejkiem. 
• Zapalanie lampek po zmroku - który teraz jest dość szybko. 
• Zakup skarpetek w świąteczne motywy w pepco i noszenie ich wbrew sobie po domu (nowe rzeczy powinno się nosić najpierw poza domem - takie mam myślenie). 
• Odkrywanie szerokiego asortymentu "słodyczy" bez dodatku cukru i szukanie takich, po których nie skoczy mi glukoza - cieszę się bardzo od kiedy okazało się że chlebek bananowy na mące owsianej i erytrolu jej nie podnosi za mocno :)
• Robienie list zakupów ze zrzutami ekranu z aplikacji Lidlowej dla M., kiedy nie mogę sama iść na zakupy :) 
• Notowanie ciekawych i uczących mnie czegoś nowego myśli z Biblii - zakreślanie i zaznaczanie ich kolorem. 
• Odkrywanie nowej muzyki na spotify i tworzenie różnych playlist na róże okazje. 
• Przeglądanie ofert w sklepach z rzeczami dla dzieci i dla mam, robienie wishlist na "potem". 

Źródło: https://pl.pinterest.com/zycieproste/romantiziced-live/

A co Wy myślicie o romantyzowaniu? :) 

Moje blogowe błędy i dlaczego nie było mnie tu 2 lata?

 

Był czas kiedy prowadzenie bloga, było dla mnie czymś bardzo ważnym, co robiłam w wolnych i w zajętych chwilach. Dużą motywacją było dla mnie pisanie i prowadzenie Instagrama, fanpage'a na Facebook'u, sprawdzanie danych w Google Analitics i opisywanie swoich spostrzeżeń w moich dwóch pracach dyplomowych. Miałam wtedy wsparcie znajomych ze studiów i spoza nich, którzy czytali moje wpisy i wysyłali do mnie motywujące wiadomości. 

Zdarzały się komentarze od osób, których nie znałam, dotyczące tego o czym pisałam, potwierdzenie, że myślą podobnie albo polemika z moimi tekstami. Wtedy czułam, że to, co piszę dociera do kogoś, gdzieś, w jakiejś nieokreślonej internetowej przestrzeni...Że może to co piszę, na kogoś wpływa, ma jakąś szansę na pozytywne oddziaływanie? 

Kiedy skończyłam swoje pierwsze studia - dziennikarstwo i komunikację społeczną - przestałam mieć bieżący kontakt z ludźmi, którzy byli tymi tematami tak samo zafascynowani jak ja. Byłam też zmęczona tym, że musiałam wbrew sobie i swoim naturalnym odruchom wstawiać codziennie nowe zdjęcia i relacje na Instagram. Co więcej, zaczęłam się mocno krytycznie oceniać, każdy tekst, który powstawał przechodził tak ostrą krytykę... a właściwe samokrytykę, że większość z nich nie została opublikowana. Zaczęłam bardziej przejmować się tym, co ktoś pomyśli, niż tym, co ja chcę powiedzieć i co mi daje prowadzenie bloga... 

Moje blogowe błędy to skupienie się na statystykach, szukanie ciągle potwierdzenia i aprobaty nieznajomych w internecie, porównywanie się z innymi, odnoszącymi sukcesy blogerami, strach przed pisaniem o tym, w co wierzę i do czego mam przekonanie, aby nie zostać źle odebraną, skrytykowaną i ocenioną. 

Myślałam, że prowadzenie bloga jest po to, żeby zdobywać coraz więcej odbiorców, mieć coraz większe zasięgi, znajdować możliwości współpracy, zarabiać na tym, być popularnym i rozpoznawalnym, jeździć na blogowe eventy i żyć na ciągłej fali niekończącej się blogowej inspiracji. 

Okazało się, że to nie było to, czego szukałam, chciałam i przede wszystkim potrzebowałam. To co dawało mi blogowanie, to co najbardziej w nim lubię to kiedy tworzę wpis i jestem dumna, bo napisałam to co myślę, to w co wierzę i może ktoś zainspiruje się tym, a może nawet komuś to pomoże. 

To przyjemność z dobierania zdjęć do treści, edytowanie wpisu, szukanie muzyki, która oddałaby to, o czym piszę. 

Najlepsze w blogowaniu, to kiedy piszę to, co chcę i przeglądam gotowe wpisy, widzę komentarze od kogoś, kto naprawdę przejął się tym, co przeczytał. 

Chciałabym wrócić do pisania z przyjemnością, a nie z przymusu. Chciałabym pisać o tym co przeżywam, o tematach, które potrzebuję przemyśleć i ułożyć, a pisanie jest na to najlepszym sposobem. Chcę znowu porządkować swoje myśli w formie wpisów, do których kiedyś wrócę i zobaczę jaką drogę przeszłam do tego miejsca. 

Czy każdy wpis musi być tak filozoficzny, pełen rozmyślań? Nie, ale też nie każdy musi być zawsze "przydatny", bo nie wszystko w życiu musi być praktyczne - czasami według Marie Kondo może po prostu dawać radość, albo mieć wartość sentymentalną.  I takim miejscem chciałabym się dzielić - takim, które czasem jest źródłem czegoś przydatnego, czasem czegoś pięknego, a czasem po prostu sentymentalnego. 

Przez te dwa lata nauczyłam się wielu rzeczy, ale też w wielu kwestiach jestem taka sama... Czy wracam z taką samą regularnością? Podejrzewam, że nie. Ale chcę bywać tu częściej i czerpać z prowadzenia bloga to, co najlepsze. A jeśli ktoś też znajdzie tu coś wartościowego dla siebie - to tym lepiej!